Her ne kadar sonuçlarına tam olarak katılmasam da küçük çocuklardaki sinirliliğin ve agresif davranışların çevresel faktörlerin etkisinden çok genetik bir zemini var denilmekte. Genlerin çevresel faktörlerden etkilenme payını göz ardı mı edeceğiz? Bir psikiatr, psikolog ya da genetikçi olmasam da 11 yıldır okuduğum, gördüğüm ve yaşadığım şeyler bana bu sonuçta bir eksiklik olduğunu düşündürüyor.
Tam açıklayamadığımız her durumda genlerimize tu- kaka muamelesi mi çekmeliyiz? Hırsızın (bu makaledeki hırsız çevresel etmenler oluyor ) hiç mi kabahati yok? Onun da kabahati var ama sınırlı diyorlar ya da ben yanlış anladım.
Yukardaki paragraf benim görüşüm şimdi gelin yapılan çalışmanın özetine bir göz atalım.
MontrealÜniversitesi’nden Eric LaCourse ve CHU Sainte – Justine Hastanesi liderliğindeki yeni bir araştırmaya göre; Çocuklardaki fiziksel saldırganlık, güçlü olarak genetik faktörlerle, az oranda da çevresel uyaranlarla ilgili.
Lacourse, davranışlarda, çevre mi yoksa genetik mi etkili? Sorusuna cevap bulabilmek amacıyla çift yumurta ve tek yumurta ikizleri ile annelerinin dahil olduğu bir çalışma gerçekleştirmiş.
Nisan 1995 ve Aralık 1998 arasında doğan ikizlerin tüm ebeveynleri 667 adet tek ve çift yumurta ikiz çiftlerinin katılımıyla yapılan çalışmada, Laval Universitesinden Michel Boivin ve Richard Tremblay, Montreal üniversitesi ve Dublin Üniversitesi ile birlikte çalışmışlar.
Lacourse;
“Genetik olarak agresif olmaya meyilli olma bilgisi, yıllardır kabul edile gelen bir durum olmakla birlikte bu tamamen değiştirilemez bir durum da değildir. Fiziksel saldırganlık erken dönemde değiştirilemez ve davranışçı çevresel katkılarla ayarlanamaz demek istemiyoruz. Genetik faktörler, davranışları açıklayan ortamdaki nedensel zincirin diğer faktörleriyle her zaman etkileşim kurabilirler.
Geçtiğimiz 25 yıl boyunca, küçük yaşta gelişen fiziksel saldırganlık gelişiminin medya ve sosyal çevrede agresif rol modellere maruz kalma yolu ile geliştiğine dair inanç ve bu yönde araştırmalar oldu. Fakat bizim sonuçlarımız önceden düşünüldüğü gibi bu faktörlerin etkisinin doğrudan olmaya bileceğini düşündürmekte.
Sonuçlarımıza göre; fiziksel saldırganlık bebeklikte başlıyor ve 2 ile 4 yaş arası dönemde hızlanıyor.
Bunun yanı sıra, uzun vadeli çalışmalar açıkça göstermektedir ki fiziksel saldırganlık gösteren çocukların çoğu, ergenlik ve yetişkinlikte fiziksel saldırganlık alternatiflerini kullanmayı öğrenmeye başlıyorlar.
Anne babanın, akran grupları ya da kardeşlerin yanıtları bu eğilimi uyandırıyor ve destekliyor olabilir ama biz genetik anlamda da erken fiziksel saldırganlığın dikkatle ele alınması gereken bir olgu olduğunu düşünüyoruz. Bu nedenle şu anda bu gen ve sosyal çevre etkileşimi etkisini araştırıyoruz.” diyor.
Otizmli çocuklarımızda rastlanan saldırganlık ve agresiflik sorunları hakkında ki yazıma dilerseniz BURADAN ulaşabilirsiniz.
Serpilgül Vural
Kaynak: Eric Lacourse, PhD, Michel Boivin, PhD, Mara Brendgen, PhD, Amélie Petitclerc, PhD, Alain Girard, MSc, Frank Vitaro, PhD, Stéphane Paquin, PhD candidate, Isabelle Ouellet-Morin, PhD, Ginette Dionne, PhD and Richard E. Tremblay, PhD. A longitudinal twin study of physical aggression during early childhood: Evidence for a developmentally dynamic genome. Psychological Medicine, January 2014
Add Comment