Umut her şey değil belki ama bazılarımız için çok şeydir.
Umudumuzu hiç yitirmemiz dileğiyle ….
Umut..sevgiden sonra insanı ayakta tutan yegane güç. Şimdiye kadar hep bir umudum vardı. Otizm teşhisimizin ardından bizi ayakta tutan şey önce sevgimiz sonra ise umudumuzdu. Kimi zaman umudumuz olduğunu ama yarınlara kaldığını haykırmak istedik. Yaptık…
Otizm’e dikkat çekmek istedik. Herkes bizi anlasın istedik. Evlatlarımız horlanmasın istedik. Ağladık, ağlattık. Güldük, güldürdük…Ailelerle bir araya geldik bir tiyatro oyunu sahneledik. Dedim ya hep bir umudumuz vardı. Yarınlara da kalsa umudumuz…Oyunumuzun adı da umut oldu; ’Umut Kaldı Yarınlara’’.
Dedim ya umut itici gücümüz. Ama sevgiden sonra…Evlat sevgisi sönmeyen bir volkan gibi ama umut öyle mi? Her an sönebilecek bir ateş…Umutlar tükendi mi ne mücadele kalır ne de mücadele isteği…
Son günlerde yılların yorgunluğu mu? Yoksa yıllardır tırmanıp çıktığımız dağların zirvesinde tam soluklanıp,başarının hazzını yaşarken takılıp yeniden düşmemiz mi? Önceki sorunları kısmen çözmüş, düşmanımızı tanımış, gardımızı almıştık. Otizm zaten başlı başına bir muamma. Ama olsun…Biz kısmen de olsa yenmiştik, çok savaşlar kazanmıştık; daha da kazanacaktık…
Bu da nedir böyle? Karşımda yine bir muamma çözmemi bekliyor. Başlangıçta bunda da yılmadım, kendimi bırakmadım, araştırmacı ruhumla daldım bilimsel literatürlerin okyanusuna…Ama yoruldum artık …
Hayatıma dönüp şöyle bir baktım da ‘’sorun çözücü’’ olarak dünyaya gelmiş olduğuma inandım iyiden iyiye…İş hayatımda müşteri temsilcisi, hasta ilişkiler uzmanı,vs…Özel hayatımda bilimum sorun çözme faaliyetleri hep benim üstümde!
Bir yıldır oğlumda ters giden birşeyler var Otizminden bağımsız. Otizmli olsun ya da olmasn 3 ila 16 yaş arasında herhangi birgün, birimizin evladına bu piyango vurabilir.Piyangonun adı ; ‘’PANDAS & PANS ‘’ . Henüz hakkında çok sınırlı bilgiler var. Klasik antibiyotik ya da IVIG tedavileriyle yenemeyen çocuklar azımsanmayacak sayıda. Bazen tablo Otizmle ya da Syndenham Korea ile karışabiliyor.
Para çekilişi olsa çıkmaz mübarek…Bu da geldi bizi buldu. Bir yıldır mücadele ediyoruz. Çok yorulduk, yoruldum…Oğlum bizden de yorgun…Yüreğim dağlanıyor. Ama ne fayda…Biliyorum dünyada çok çaresiz hastalıklar ve sorunlar varken sızlanıyor olmam abesle iştigal…Ama ben bir anneyim ve yaşadığımız travma hergün ölmek gibi…Yine, yeniden mücadele…Galiba en çok korktuğum şey başıma geliyor ve umudumu kaybediyorum.
Bu kez umudumu yarınlara bile erteleyemiyor olmak, KORKUTUYOR BENİ…
Not: PANDAS & PANS hakkında bilgi edinmek isteyenler blogumdan okuyabilirler. Ilgili yaziya buradanulaşabilirsiniz.
Add Comment