Hepimiz biliyoruz ki annelik, başka bir duygu… Hayvanlar alemin de bile annelerin yeri ayrı ve özel. Evladının yaşamı için hayvanlar da insan anaları kadar özverili ve fedakar… Bu da yaşamın bizlere bir hediyesi olsa gerek…
Böyle günlerde isteyip te anneliği tadamamış kadınlar, tadıp ta doyamadan kaybetmiş ya da bir evlada sahipken onun acıları ve yetersizlikleri ile yoğrulmuş anaların varlığı beni hep düşündürmüş, üzmüştür.
Bu sebeple bu günü delice kutlamayı, insanların gözüne gözüne sokmayı, şuursuz bir kutlama, şenlik gibi algılamayı doğru bulmuyorum.
Otizm dünyasında annelik; genellikle kendini yetersiz, beceriksiz ve bilgisiz hissetmektir. Çocuğuna gereği gibi ulaşamıyor olmanın girdabında boğulup suçluluk duygusuyla yaşamayı öğrenmektir.
Anneciğim, bir günümde değil her günümdesin, annem olman en büyük şansım, iyi ki annemsim ya da seni seviyorum anne iyi ki yanımdasın gibi sözleri genellikle söyleyemez bizim çocuklarımız .
Ama biz biliyoruz ki söylemeleri de gerekmez…
Onların varlığı ve hergün biraz daha yol alıp gelişmeleri bizim için en güzel annelik kutlamasıdır.
Otizm ya da diğer gelişim problemi yaşayan çocukların anneleri, fedakarlık ve karşılıksız sevmenin gerçek manasını net olarak anlamış, hayatın sırlarını bir anlamda çözmüş varlıklardır kanımca.
Elbet bizlerin içinde de tekamül edememiş olanlar olacaktır. Biliriz ki istisnalar kaideyi bozmaz…
‘’İlk teşhis ilk şok’’ adlı paylaşımımda yazdığım bir paragraf vardı;
‘‘Genç kızlığımda engelli çocuğu olan anneler gördüğümde merak ederdim;
Nasıl dayanıyorlar?
İçlerinde yaşam sevinci nasıl kalıyor?
Her şeye rağmen bakımlı olmayı nasıl sürdürüyorlar ? ‘’
Bu gün bunun yanıtını verebilirim diye düşünüyorum;
Anne kalbi, anneliğin bizlere bahşettiği güç ve evlat sevgisi ile onun adına yaşama dört elle sarılma becerisi. Bence hepsi bu.
Yetmez mi?…
Böyle günlerde kutlamalar, hediyeler, firmaların pazar kapma telaşı, çok da hissetmeden sarfedilen sözler, verilen mesajlar… Size de itici geliyor mu ? Bilmiyorum duygularınızı… Yoksa bu konuda yalnız mıyım?
Otizm farkındalık ayında da yaşamadık mı bunları? Herkeste bir mesaj verme telaşı…
Ne oluyor? Bir kaç hafta içinde söylenen sözlerin, verilen vaatlerin çoğu unutulmuyor mu?
Umarım artık gerçekleri, sevgiyi ilgiyi hakedenleri unutmaz, tüm günleri özel günler gibi yaşarız. Yaşamalıyız…
Tüm annelerin bu özel gününü kutlar, her ne biçimde olursa olsun evlat acısı yaşamamalarını dilerim…
Serpilgül Vural
Evlatların anneye ihtiyaçları bir tek gün değil ki,kaç yaşında olunursa olunsun,anne şefkatine ihtiyaç var.Bir gün içinde,ne annenin,ne de evlatların hissettikleri anlatılamaz,kutlamalar,hediyeler,pazar kapma telaşı bana da itici geliyor…bu düşüncenizde yalnız değilsiniz,yine güzel bir konuya,çok doğru değinmişsiniz,teşekkürler,sevgiler.
Çok haklısınız Zehra hanım.49 yaşımı doldurdum ve hala kendimi çocuk hissediyorum. Bunu insana hissettirebilecek kim var anne babasa başka? Öyle değil mi? Özellikle de annelerimizin hakkını tek bir günle ödemek mümkün mü ? Elbette değil. Olsa olsa gönüllerini alabiliriz böyle günlerle…